Rozwój[edytuj | edytuj kod]
Roślina jednoroczna[15][13][4] (zarówno jara, jak i ozima[13]), według niektórych źródeł także dwuletnia[14], terofit lub hemikryptofit[10]. Kwitnie od marca do października[10][23], aczkolwiek najbardziej intensywnie w okresie od kwietnia do czerwca[16]. Zapylana jest przez błonkoskrzydłe, rzadziej przez inne owady[15]. Rośliny kwitnące jesienią czasem zimują z kwiatami[24]. W kwiatach zamkniętych (klejstogamicznych) następuje samozapylenie[23]. Nasiona dojrzewają w okresie od maja do listopada[16]. Roślina jest głównie samosiewna[25], ale do rozprzestrzeniania się nasion przyczyniają się także mrówki, korzystające z elajosomów znajdujących się na nasionach[16][25]. Średnia liczba nasion wytwarzanych przez jedną roślinę jest różnie podawana w źródłach i mocno zależy od warunków wzrostu roślin – wynosi od ok. 640 do ponad 4,5 tys., a w przypadku roślin uprawianych w warunkach optymalnych uzyskano nawet 27,6 tys. nasion[16]. Nasiona zachowują zdolność do kiełkowania przez co najmniej 30 lat[16]. Kiełkują głównie wiosną i jesienią[13], ale nieliczne siewki pojawiają się przez cały rok[16]. Warunkiem kiełkowania są dobre warunki świetlne, najlepiej kiełkują nasiona przykryte warstwą ziemi o grubości od 0,5 do 2 cm[16]. Siewka ma hipokotyl nagi, długości od 1 do 2,5 cm. Liścienie dwa na ogonkach długości 4–12 mm, nagich lub z kilkoma włoskami, blaszka okrągławoowalna, na szczycie zaokrąglona, u nasady z dwoma uszkami. Epikotyl do 2,5 mm. Pierwsze liście naprzeciwległe, na ogonkach 4–10 mm, owalne, o nasadzie sercowatej, owalne, na szczycie zaokrąglone, karbowane[26].
Fitochemia[edytuj | edytuj kod]
Roślina ma nieprzyjemny zapach[14]. Pęd nadziemny zawiera olejek eteryczny, w którego składzie dominują: germakren D (średnio 35,4% udziału[27]), α-pinen i β-pinen (oba razem w liściach mają 35,7% udziału, ale w kwiecie już 75,3%[27]), 1-octen-3-ol i β-elemen[28]. Istotnym węglowodanem jest w tym gatunku manninotrioza[29].
Genetyka[edytuj | edytuj kod]
Liczba chromosomów wynosi 2n = 18[10][30]. Według Mennema var. incisum jest tetraploidem i w jej wypadku 2n = 36[30], ale także odmiany hybridum i moluccellifolium wskazywane są jako tetraploidalne, zawierające pełen genom 2n L. purpureum i dodatkowy genom 2n L. bifidum – wszystkie one w efekcie wskazywane są jako odrębny gatunek – jasnota mieszańcowa L. hybridum[31].